Lien opende het ovenluik. De hitte sloeg haar in het gezicht. Voorzichtig rakelde ze de hete houtskool in een stenen pot. Daarna maakte ze de twijgen nat en veegde de asse naar buiten.

‘Vlugger!’ riep de bakker.

Het fijne stof warrelde door het bakhuis. Lien kreeg weer een hoestbui.

‘Nu nog mooier! Straks verkoop ik grijs brood in plaats van bruin. Wat heb ik aan zo’n hulp? Ik kan het beter zelf doen.’ De bakker rukte de twijgen uit haar handen en met een forse greep drenkte hij ze in de ton. In een paar halen veegde hij de oven schoon.

‘Maar ik kreeg de tijd niet…’

‘Ik heb geen tijd te verliezen. Mijn oven koelt af.’ De bakker nam de spaan en een voor een schoof hij de broden in de oven. ‘Maak nu de boel maar schoon,’ zei hij toen het luik gesloten was. ‘En dat moet geen uren duren.’

‘Zeurkous,’ bromde ze hem na. Dit was geen werk voor meisjes! Jongens hadden het toch maar mooier. Die mochten naar zee.

Waarom was de baas zo kortaangebonden? De grote drukte kwam pas volgende week. Maar toen even later de bakkersvrouw in de deuropening verscheen, begreep Lien wat er schortte. De vrouw zag er bleek en afgemat uit.

‘Gaat het niet, bazin?’

‘Nee… ik voel me al enkele dagen niet zo best.’

‘Kan ik helpen?’

‘Dat is nu net wat ik je vragen wilde. Straks, als het brood gebakken is, kun je dan geen handje toesteken?’ 

Het werk van de bakkersvrouw overnemen… Dit leek een buitenkansje. De broden in de rekken schikken en de klanten bedienen… Plotseling werd ze onzeker. Ze was niet gewend om met geld om te gaan! Ze kon nauwelijks tellen.

Maar de vrouw raadde haar gedachten. ‘De meeste klanten betalen aan het eind van de maand,’ stelde ze Lien gerust.